Hoe is het gekomen....

Nooitgedacht:

Een uitdrukking die heel erg van toepassing is op onze emigratie. De eerste reis naar Australie was min of meer een soort uitgestelde huwelijksreis (i.v.m. aankoop van ons huis werd de vakantie uitgesteld) in combinatie met familie bezoek. Die tante in Perth en die oom in Eden (onder Sydney).

Voor vooral Peter was het zelfs een beetje van: "hmmm, nou vooruit maar dan". Teveel was hij beinvloed door de beelden op National Geographic en zo (gevaarlijke beesten, stof, hitte, etc, etc.).

Nu, 6 jaar na onze eerste vakantie wonen we in Perth en voelen we ons hier helemaal thuis. Hoe dat nu zo gekomen is kun je enigzins volgen door deze 'prequel' door te lezen. Tijdens al onze (3) vakanties hebben we regelmatig wat verslagjes verstuurd naar het thuisfront. Deze hebben we min of meer allemaal bewaard, en nu op deze weblog bij elkaar gezet. Begin met de verslagjes van de eerste vakantie: kies links onder "Older posts" de post met de titel: "Nov - Dec 2001 De eerste keer in Australie" ....

Feb 2005 - Mrt 2005: vooronderzoek-vakantie

De laatste vakantie was min of meer een soort ´kwartiermakers´ vakantie. We zaten al volop in het proces om het visum te krijgen en vonden het wel een goed plan om alvast eens wat beter rond te kijken in Perth waar we straks definitief zouden wonen.

Maandag 21 februari 2005:

Na een vlucht van 12 uur naar Singapore, daar een pauze van 2,5 uur (kopje cappuccino en benen strekken) gevolgd door een vlucht van 5 uur arriveerden we in een heerlijk warm Perth. Een belangrijke meevaller was dat de temperatuur niet zo hoog was als de week hiervoor (42 graden). Nu midden in de middag was het 27 graden. Het kon bijna niet perfecter!

Ellens tante (Sjaan) stond op ons te wachten. We zijn een paar uurtjes bij haar geweest, lekker bijgekomen (met langzaam aan zwaarder wordende oogleden) en bijgepraat.

Om een uur of 19.00 bracht ze ons naar ons appartement bij Louise. Het voelde een beetje als thuiskomen.. Om 21.00 hielden we het echt niet meer en konden we nog net bij het bed komen voor een lekker nachtrust.

Dinsdag 22 februari 2005:

Lekker ontbeten met toast, sinaasappelsap en dergelijke (dat stond allemaal klaar). Na het ontbijt naar de supermarkt (Coles-Myers) gelopen en wat boodschapjes gedaan. Onder het genot van een kopje koffie bedachten we dat we de volgende ochtend de auto moesten halen. Even controleren waar dat precies was, zodat we konden bekijken of dat lopend te doen was, of dat Louise ons misschien even daar af kon zetten. De 3e of 4e keer dat we het reserverings mailtje lazen viel ons ineens op dat er stond dat we de auto de 21e zouden ophalen om 10.00 uur en dus niet zoals we dachten de 22e. Intussen was het al weer 10.30 (de 21e!).

Pratend met Louise begrepen we dat haar auto nu bij de garage was. Bij een reparatie (gebroken distributieriem, niet de goedkoopste reparatie) hadden ze de benzine injectoren niet goed afgedekt terwijl de motor uit elkaar lag met als gevolg dat deze vuil werden. Na een halve dag rijden waarin ze tot 2 keer toe op een kritisch moment (op een kruising en bij een stoplicht) ineens met een afgeslagen motor zat moest ze de auto laten ophalen door de garage. Gelukkig belde de garage net dat de auto om 12.00 klaar zou zijn en bij haar thuis gebracht zou worden, als ze dan de chauffeur maar wel even terug wilde brengen naar de garage. Affijn, na een kort telefoontje naar Budget Rent spraken we af dat ze ons dan meteen zou afzetten bij het verhuurbedrijf.

Dus om 13.00 uur hadden we onze huurauto (Mitsubishi Magna, een type wat in Nederland niet rijdt). Net iets kleiner als de Holden Commodore van vorige keer, maar prima voldoende. Ook nu een 3,5 liter 6 cylinder motor, climate, cruise, automaat e.d. Een extra bijzonderheidje is dat hij ook een zogenoemde sequentieel shift systeem heeft, dus schakelen (zonder koppelen) met de hand is ook mogelijk als je wat sportiever wil rijden. En dat natuurlijk ook meten uitgeprobeerd ;-).

Vervolgens op zoek gegaan naar een Australische (prepaid) SIM-kaart voor onze mobieltjes (die we in Nederland vlak voor ons vertrek nog even snel SIM-lockvrij hadden gemaakt). We vonden twee SIM-kaartjes die ons helemaal niets kosten. We betalen alleen AUD 25,= voor het bel-saldo. Dus nu kunnen we zowel elkaar makkelijk bereiken als vooral ook anderen bellen zonder op zoek te moeten gaan naar een telefooncel of bij Louise of Sjaan te vragen of we mogen bellen.
Handig, handig die technologie….

We hebben ook ontdekt dat het vlak bij de zee een stuk aangenamer is (zeewind en nauwelijks last van ongedierte zoals vliegen en muggen) dan als je meer het binnenland in gaat (bijv. 10 tot 20 km). Hierdoor beginnen we al een voorkeur te ontwikkelen om redelijk dicht bij de zee te gaan wonen, zodra we kunnen vertrekken. Louise vertelde ook dat hun huis (waar we ons appartement hebben gehuurd) in de winter natuurlijk dan ook kouder is dan meer in het binnenland en dat je dus 3 maanden wat verwarming nodig hebt, maar dat is niet erg als je de voordelen van het dicht bij zee wonen in aanmerking neemt.

Woensdag 23 februari 2005:


Vandaag op zoek gegaan naar de locatie van 2 dansscholen waarvan we het adres op internet gevonden hadden. Daarnaast ook eens rond gekeken bij een autostrada, waar meerdere dealers bij elkaar zitten. We hebben een paar leuke auto's gezien, en daarnaast (vooral) wat interessante informatie gekregen. In Australie zijn de autodealers wat anders georganiseerd dan bij ons. De verkoop van nieuwe auto's en de verkoop van 2e-handse zijn als het ware twee verschillende afdelingen (wel onder een dak). Als ze je dus vragen of ze kunnen helpen (en je ja zegt omdat je informatie wilt hebben) willen ze eerst weten of je voor nieuwe autos of voor gebruikte komt informeren. Dat bepaalt namelijk welke verkoper er dan bijgehaald wordt. Wetende dat de gemiddelde ozzie vaker gebruikte auto's koopt dan nieuwe begrepen we dat wel. Een verkoper van Jeep/Chrysler zei ook dat ze die splitsing maken omdat er een verschillende filosofie zit achter verkopen van nieuwe en verkopen van gebruikte autos. Bij nieuwe wordt er marketing technisch meer gewerkt aan een verkoper-klant relatie. Daarnaast zijn bepaalde regels en kosten anders. Of het een juiste filosofie is weten we nog niet echt, maar kennelijk werkt het hier wel.
Andere interessante informatie was dat het in Australie kennelijk niet verplicht is om je te verzekeren als je een auto hebt. Een verkoper bij Ford vertelde dat dat dus betekende dat als iemand jou onverzekerd aanreed en ook geen geld heeft, je dus gewoon pech zou hebben….
Gelukkig wist de Jeep/Chrysler verkoper te melden dat dat niet geheel juist is. Wanneer je een auto koopt dat moet je altijd meteen je licence (kenteken) betalen voor het eerste jaar Daarin zit in feite een soort overheids-WA-verzekering. Als iemand jou aanrijdt en schade veroorzaakt, maar er geen geld valt te halen, dan kun je vergoeding vragen via de overheid.
Overigens is het hier in Ozzieland ook mogelijk om je eigen kenteken te kiezen, wij denken dus al aan kentekens als BLESSIE1 en BLESSIE2 :-).
Dan blijkt het ook zo te zijn dat de prijzen die je hier ziet weliswaar inclusief GST zijn (BTW) maar dat je over het uiteindelijke bedrag ook nog eens een soort overdrachtsbelasting moet betalen (zowel voor nieuwe als gebruikte autos). Dat is een percentage wat afhankelijk is van de waarde van de auto. Hierbij wordt een staffel indeling aangehouden. Tot AUD 30.000
betaal je 5 procent, daarboven tot maximaal 6,5 procent. Alleen als je nu een echt dure auto koopt (zoiets als vanaf AUD 90.000 of een speciale categorie) dan hebben ze nog bedacht dat er een luxury-tax geheven kan worden. Dat kan tot wel 25% oplopen… Een soort gedachte dat als je je zo'n auto kunt veroorloven, je dat dan ook wel kunt missen…

's Avonds ook nog even gebeld met vrienden van een collega van Ellen (Ian & Wendy). Zij komen oorspronkelijk uit Zuid-Afrika en zijn enkele jaren geleden geemigreerd naar Perth. Aanstaande zondag gaan we bij hen op bezoek. Ongetwijfeld zullen zij de nodige tips en trucs hebben die we kunnen gebruiken wanneer we eenmaal in Perth wonen.

Donderdag 24 februari 2005:

Vandaag om 10.00 uur afgesproken met Sjaan. Haar broer (Ellen's oom) die in Eden woont (onder Sydney) zal vandaag ook in Perth aankomen voor een vakantie van 2 weken. Natuurlijk hebben wij aangeboden om te rijden naar het vliegveld, alle linksrij-ervaring is meegenomen. Bij Sjaan lekker een paar uurtjes bijgepraat. Met kleine Eric (nou ja klein, hij is ook al weer 33) afgesproken om zondag 6 maart te gaan kijken op Scarborough Beach. Een van zijn grootste hobby's is het vliegen met radiografisch bestuurde helikopters (1,5 tot 2 meter lang). Hij heeft een bedrijfje opgezet waarbij hij een fotocamera onder de helikopter heeft gemonteerd (op een radiografisch bestuurd frame zodat hij alle richtingen uit kan fotograferen. Zie deze link voor resultaten daarvan: www.helicam-australia.com.au). Daar gaat hij voor de gemeente wat opnames maken met zijn radiografisch bestuurde helicopter. Wij gaan dan meteen eens kijken of het lukt om daar weer leuke foto's van te maken.

Op weg naar huis zijn we nog wat boodschapjes gaan doen. Ook geinformeerd naar de mogelijkheid om het pre-paid saldo te upgraden, waarbij het (hebben we gehoord) zo is dat hoe meer je upgrade, hoe langer je saldo blijft staan, tot een maximum van wel 2 jaar. Dat bleek te kloppen, dus hebben we een flinke saldo opgebouwd. Daarmee hebben we gezorgd dat we voorlopig tot en met februari 2007 de australische sim-kaarten kunnen gebruiken. Wanneer we dus eenmaal hier wonen, hoeven we dan geen andere (nieuwe) nummers aan te schaffen.

Aan het einde van de dag nog even in de haven van Hillarys een paar fotootjes gemaakt.


Vrijdag 25 februari 2005:

Vandaag zijn we gaan kijken in het (uiterste) noorden van Perth. Daar zijn ze een jaar of twee geleden gestart met het bouwen van een nieuwe woonwijk (gepland voor zo'n 23000 inwoners) genaamd Brighton Estate in Butler. Toen we de plannen daarvoor een jaartje geleden op internet zagen leek het ons wel een leuke wijk te worden. Nu we er eens rondgekeken hebben, viel het wel wat tegen. Op de terugweg zijn we ook nog even gestopt in Joondalup. Die suburb heeft een wijk die tegen het strand aan gesitueerd is. Dat zag er wel heel mooi uit, zowel qua omgeving als qua wijken. Dat is een wijk die we noteren op onze 'shortlist' :-)

's Avonds zijn we gaan dansen in de 'Talk of the Town'. Een grote zaal met een behoorlijk grote vloer. Er zou plek zijn voor enkele honderden mensen, maar op vrijdagavond waren er (inclusief onszelf) zo'n 6 paren. Heel erg rustig dus, maar wel heerlijk om zo te kunnen dansen. We ontdekten dat we het nieuwste stukje van de tango wat we 2 weken geleden geleerd hebben helaas alweer kwijt zijn… We hebben wat op te halen wanneer we weer terug zijn.
We zijn zeker van plan om hier de komende 2 vrijdagen ook nog eens te gaan dansen.
Plannen voor morgen zijn om eens wat meer in het zuiden van Perth rond te gaan kijken.

Zaterdag 26 februari 2005:

Vanmorgen redelijk op tijd opgestaan, lekker ontbeten en om 11.00 uur in de auto gestapt. Alhoewel we vooraf dachten dat het door het centrum van Perth heen wel even heel goed opletten zou zijn, viel dat reuze mee. Zonder ook maar één probleem reden we in één keer door naar Mandurah. Mandurah is een wijk zo´n 65 km ten zuiden van Perth. Om daar te gaan wonen is wel wat ver van het centrum van Perth af, maar het is wel een hele mooie wijk, met behoorlijk wat onroerend goed ook aan de oceaan. Als dat nog leuk betaalbaar zou zijn, zou de afstand nog wel te doen zijn. We ontdekten al wel vrij snel dat de echt leuke huizen toch wel boven ons (vermoedelijke) budget gaan komen. Dus Mandurah is vooralsnog NIET op onze shortlist terecht gekomen. Op de weg terug (nu niet via de snelweg, maar een autoweg dichter langs de kust) was het idee om eens goed rond te kijken in Rockingham. Op weg daarnaar toe kwamen we langs Secret Harbour. Dit is wat ze noemen een Estate (landgoed). Klaarblijkelijk wordt hier tegenwoordig vaak een estate ontwikkeld door een bouwonderneming. In dat estate worden allerlei huizen gebouwd. Het leuke is dat er op een bepaalde plek in één straatje dan van zo’n 10 tot 20 huizen een voorbeeld gebouwd is. Op bepaalde dagen (en vandaag was dat zo’n dag) kun je daar dan op je gemak rondkijken, praten met een vertegenwoordiger van de bouwonderneming en folders meenemen. Na een huis of 10 gezien te hebben riep Ellen enigszins vertwijfeld uit dat ze niet meer zou weten welke te kiezen, dat ze alweer kwijt was hoe het eerste huis er nu ook alweer uitziet :-)

Ook vandaag hebben we weer heel wat bijgeleerd over zaken die komen kijken bij het kopen van een huis. Ze kennen bijvoorbeeld ook zoiets als een overdrachtsbelasting, maar dat gaat alleen over de waarde van de grond, en niet over de waarde van het huis zelf. Je kunt overigens voor bedragen tussen de AUD 100.000 en AUD 200.000 leuke tot heel erg leuke huizen laten bouwen (de grond moet je dan nog zelf kopen). Je hebt het dan over huizen met een woonoppervlakte van ergens tussen de 200 en 300 vierkante meter, die volledig zijn voorzien van een keuken, tapijt, tegels of een houten vloer, gordijnen en soms zelfs een geheel aangelegde tuin (of een gedeelte daarvan). Ter vergelijking, ons eigen huis heeft zo’n 160 vierkante meter woonoppervlakte.
Het schijnt zo te zijn dat de Ozzie gemiddeld zo om de 5 jaar weer eens een nieuw huis gaat kopen of laten bouwen. Met andere woorden, het verloop in huizen is behoorlijk, er staat veel te koop en er wordt ook veel verkocht. Alhoewel we in principe oorspronkelijk in het geheel niet zouden willen beginnen met een stuk land kopen en daar een huis op bouwen (gemiddeld wordt er een bouwperiode aangehouden van zo’n 12 maanden), zijn we daar nu weer een ietsje minder van overtuigd. Op internet hebben we regelmatig ook gezien dat er huizen worden aangeboden die net gebouwd zijn (of bijna af zijn). Dat zou natuurlijk uiteindelijk helemaal een ideale oplossing zijn.

Affijn, tegen de tijd dat we hier uitgekeken waren was het al weer bijna tijd om iets te gaan eten. Dus wij op weg naar Rockingham (daar waren we eigenlijk van plan naar toe te gaan, alleen werd het nu dus een ietsje later dan gepland) om er even snel rond te kijken en daarna maar eens op zoek te gaan naar een Chinees. Aangekomen in Rockingham hebben we bij een aantal makelaars de etalages bekeken, en het viel ons op dat er een wijk (of estate?) is genaamd Port Kennedy ten zuiden van Rockingham waar hele leuke huizen voor redelijke prijzen aangeboden worden. Overigens is Rockingham zelf ook wel een interessante stad. Hier moeten we toch ook maar eens (morgen en/of maandag) eens goed rond gaan kijken. En dan nu maar eens effe snel een Chinees opzoeken dachten we. Dat bleek nogal tegen te vallen, we hadden natuurlijk ook geen yellow pages in de auto of zo. Na een goed half uur rondrijden hebben we dat opgegeven en reden we dus maar weer richting huis. En natuurlijk, na een stief kwartiertje rijden reden we langs een ….. Chinees!! Dus uiteindelijk zaten we om 18.30 dan toch nog bij een Chinees (in Mosman, in het noorden van Fremantle) aan tafel. We hebben daar trouwens ontdekt dat kipsate niet altijd en combinatie met pindasaus hoeft te zijn, maar een combinatie is van bepaalde kruiden en heel lekker. Uiteindelijk waren we om 20.30 thuis. Eigenlijk waren we van plan geweest om ook nog te gaan dansen vanavond, maar door al dat geslenter, en opdoen van (weer) nieuwe informatie en niet te vergeten de uurtjes (links) autorijden hadden we daar toch niet echt energie meer voor.

Oh ja, een klein PS-je: Neef Eric belde nog terwijl we in Rockingham liepen. Hij vertelde dat de geplande shoot in Scarborough Beach niet door zal gaan. Hij is vandaag namelijk ter plekke op onderzoek gegaan, en heeft moeten besluiten om het verhaal af te blazen omdat het er veel te druk (crowdy) is en zeker op een zondag zal zijn. En hij kan dus geen garantie geven dat het veiligheidstechnisch allemaal goed in de hand te houden is.
Hij kwam nog met het idee om een proefduik te maken. Dit zou geen vergeefse moeite zijn, want zou meetellen voor het halen van het open water-duikbrevet. Eric zou meteen met ons mee gaan duiken en dat is natuurlijk wel erg leuk. We moeten hier nog even over nadenken, want het was een geheel verzorgde dag en niet goedkoop (AUD 160 per persoon), terwijl een gezien hebben dat een volledig duikbrevet ca. AUD 395,= kost.

Zondag 27 februari 2005:

Vanavond staat op de agenda in ieder geval het bezoek aan Ian & Wendy. Dus gaan we vandaag overdag in ieder geval niet ver op pad. We zijn nog eens naar het noorden (een km of 10 of zo) gereden om nog eens wat rond te kijken in de wijk Iluka in Joondalup (je weet wel, de suburb die we op onze shortlist hebben gezet). Het aardig was dat ook hier een aantal display-homes stonden, die op zondagmiddag open zijn. We waren eigenlijk wel te vroeg, maar er was in ieder geval één huis open. Dat was een zogenaamd double-storey house, dus met 2 verdiepingen. Nu waren we al redelijk onder de indruk van de ruimte (woonoppervlakte) in de ‘één-verdieping’ huizen, zo’n double storey huis is des te indrukwekkender. Er wordt natuurlijk wel veel meer gespeeld met de ruimte die je dan hebt (enorme vides en zo), dus de feitelijke woonoppervlakte is niet echt 2 keer zoveel. Het is tevens zo (gebaseerd op dit ene double storey huis dan) dat je het gevoel hebt dat je de bovenverdieping niet of nauwelijks zult gebruiken omdat beneden al ruim genoeg is.

Voor het begrip overigens, zoals we wat eerder hebben vermeld kost een (nieuw) single-storey huis met minimaal 4 slaapkamers en 2 badkamers je een bedrag tussen de 1 en 2 ton (AUD). Een double storey huis begint zo’n beetje bij de 1,8 ton (let wel, dit is alleen het huis, zonder de grond). Op internet hebben we regelmatig prachtige double-storey huizen gezien, maar intussen hebben we wel gezien dat dat absoluut niet nodig is. Een single-storey is meer dan ruim genoeg (ook om logees te kunnen bergen ;-).

Affijn, na ook dit leerzame uitje zijn we lekker terug gegaan naar het appartement om te lunchen. Net na onze lunch kwam Louise vragen of we zin hadden met hun mee te lunchen (net te laat, helaas). Maar na de lunch hebben we gezellig een uurtje of 2 beneden gezeten. We kunnen naar hartelust gebruik maken van de spa (zeg maar een bubblebad / whirpool) beneden in de tuin. Helaas was het vandaag daar een beetje te fris voor, voor Australische begrippen dan (en intussen ook een beetje ons begrip).

Om 16.15 zijn we naar boven gegaan om ons even om te kleden en naar Ian en Wendy te gaan. We werden verwacht om 17.30 (we hebben ons laten vertellen dat dat zeker betekent dat je dan ook te eten krijgt ;-). Het zou een minuutje of 20 zijn om er te komen. We hebben een ruime marge genomen aangezien het toch aardig richting het centrum van de stad is, maar het bleek ons inderdaad niet meer te kosten dan 20 minuten. Dit ook dankzij de zeer goede en logische bewegwijzering in en rondom Perth. We waren dus ruim te vroeg, en zijn maar even doorgereden om in die straat rond te kijken. Toch een veel rustigere straat / wijk dan je zou verwachten zo’n 100 meter van de snelweg en dicht bij het centrum van zo’n grote stad. Brede straten met mooie bomen etc.

Affijn, onder het genot van een (onze alleerste trouwens!) Australische barbie hebben we gezellig gesproken over van alles en nog wat. Weer veel gehoord over welke wijken je wel en welke wijken je niet zou moeten gaan wonen. Ook (en zij waren bepaald niet de eerste die zoiets zeiden) zij vertelden dat wij na enkele maanden in Australie ongetwijfeld zullen zeggen dat 40 km reizen naar je werk eigenlijk al wel erg veel is. Op dit moment geloven wij dat natuurlijk nog niet, we zullen zien of dat gaat veranderen. Mede gezien onze huidige reistijd naar het werk en het feit dat we beiden graag rijden, denken we dat we dit woon-werk verkeer makkelijk aan zullen kunnen. We kunnen dan kunnen starten met een niet al te duur huis (het verschil in afstand scheelt al snel 100.000,= AUD !) waardoor we mogelijk geen hypotheek nodig zullen hebben en dat is ook ideaal.

Ian en Wendy blijken trouwens sinds een jaar of vier hier in Perth te wonen en werken terwijl ze formeel de Nieuw-Zeelandse nationaliteit hebben. Vanuit Zuid-Afrika zijn ze daarheen geemigreerd. Als Nieuw-Zeelander mag je gewoon wonen en werken in Australie. Een tijdje geleden vonden ze het dan wel tijd om toch maar een pertinent visum aan te vragen, aangezien ze voortaan wel hier willen blijven. Sinds jaar en dag is het als Nieuw-Zeelander mogelijk om zonder meer een Australisch permament visum te krijgen. Helaas, helaas, 20 dagen voor hun aanvraag binnen kwam bleek dat de emigratie regels voor Nieuwzeelanders aangepast waren, en ondanks het feit dat ze al 4 jaar hier wonen en werken, en dat ze gewoon het traject voor het aanvragen van een skilled-worker visum moeten doorlopen (zeg maar ongeveer zoals wij mee bezig zijn). Natuurlijk helpt het wel dat ze al een tijdje hier zitten, maar evengoed is het voor hun een lastig, tijdrovend en niet te vergeten ook een kostbare activiteit.

Zo tegen 22.00 uur zijn we weer in de auto gestapt en naar huis gereden. Toch best lekker zo’n barbie …

Maandag 28 februari 2005:

Vanmorgen na het ontbijt eerst maar eens boodschappen gehaald. Ellen wilde ook wat extra rondkijken op zoek naar etenswaren om later in de week eens vis te kunnen koken voor Sjaan en Ben. Dat is best prettig trouwens, doordat we in zo’n ruim appartement zitten kunnen (en mogen) we ook gewoon mensen ontvangen en ‘entertainen’.

Na de boodschappen naar de Westpac bank gegaan. Afgelopen vrijdag zijn we bij 2 banken langs geweest voor wat informatie, en in het weekend hebben we besloten om bij de Westpac een rekening te openen. Een uurtje of anderhalf later liepen we naar buiten met zowel een gewone bankrekening als een spaarrekening (met een leuke rentevergoeding van 5%), die we via internet kunnen benaderen en beheren. Prima geregeld zo!

Intussen was het natuurlijk lunchtijd, dus de vanmorgen gekochte broodjes maar eens soldaat gemaakt. Daarna weer in de auto gestapt op weg naar (weer) het noorden. Nu ook een ietsje pietsje meer naar het oosten, wat meer van de ‘beach-area’s’ af (nou ja, ook maar een minuutje of 10-15 rijden van het strand af). Ook daar zijn verschillende stukken gebied waar ze volop aan het bouwen zijn op pas ontwikkelde stukken land. Als je zo een paar dagen hier rondrijdt dan is de hoeveelheid huizen die gebouwd worden werkelijk verbazingwekkend. Het zou ons niet verbazen als er momenteel werkelijk 10-duizenden huizen onderhanden zijn (zo niet 100-duizenden). En dan is het nog zo dat de bouwperiode voor een huis enkele jaren geleden nog snel was (max een half jaar) maar tegenwoordig bouwperiodes van 1,5 jaar geen uitzondering zijn. Dit omdat er hier en daar een behoorlijk gebrek lijkt te zijn aan stenen en vaklui.
Het kopen van zo’n gloednieuw huis is echte wel heel aantrekkelijk. Alles is lekker schoon en heeft voorlopig geen onderhoud nodig.
Het wordt ons intussen al wel duidelijk dat we na definitieve aankomst hier bij voorkeur een pas gebouwd huis gaan zoeken. Dat zie je ook nog vrij vaak, huizen die al wel gebouwd zijn, maar b.v. de tuin nog niet volledig aangelegd, die te koop staan zonder ook maar een dag bewoond geweest te zijn. Deze huizen worden turn-key opgeleverd. Dus de vloeren (tegels of tapijt), de gordijnen, de verlichting en de keuken zijn volledig gereed en horen bij de koopprijs van het huis. De gekozen kleuren van niet eenvoudig te vervangen onderdelen moeten dan wel naar je in zijn, maar er is keuze genoeg dus dat zou wel te vinden moeten zijn. Je kunt er dan zo intrekken!

Op de terugweg nog even gestopt bij een paar auto dealers (Toyota, Ford en Holden). Er zijn hier toch zeker een paar leuke auto’s te krijgen die we in Europa in het geheel niet kennen.

Thuisgekomen een lekkere pasta-maaltijd gegeten (zelf gekookt), en nu nog even voor de tv (en pc om dit verhaal verder te typen).

Dinsdag 1 maart 2005:

Vandaag afgesproken met Sjaan en Ben, we wilden hun ook even wat wijken laten zien die we eerder hebben bekeken. Eerst bij hun koffie drinken, speciaal daarvoor hebben we gisteren nog een cake (sponge-roll) gekocht bij Woollies (supermarkt, formeel genaamd Woolworths). Natuurlijk ontdekten we na aankomst bij Sjaan dat we de cake niet bij ons hadden! Gelukkig had Sjaan zelf ook nog wel wat lekkers bij de koffie.

Even internetten (het eerste verslag versturen inclusief de foto’s) ging heel wat moeizamer dan verwacht. Ten eerste bleek dat de beschikbare ruimte bij je email redelijk tegenvalt. Zeker wanneer je met foto’s gaat werken moet je constant je mailbox opschonen. Toen het dan uiteindelijk wat begon te lopen, werd de verbinding verbroken, vermoedelijk wegens onderhoud aan de server bij de betreffende provider… Intussen realiseerde ik me ook nog dat we een aantal mailtjes al hadden verstuurd, maar vergeten waren de foto’s te attachen…

Affijn, uiteindelijk om een uurtje of 12.00 toch maar in de auto gestapt. Op weg naar Sjaan viel ons nog een mooie wijk op (Landsdale) waar ook al veel huizen gebouwd zijn, en waar nog steeds verder ontwikkeld wordt. Daar zijn we eerst even gaan kijken. Resultaat is dat deze wijk nu ook op onze shortlist staat. Prachtige huizen in een mooie wijk, voor een redelijke prijs. Deze wijk is weliswaar niet direct aan het strand, maar een kleine 10 minuutjes met de auto is natuurlijk geen enkel probleem. En parkeren kan hier volop, ook dicht bij het strand!

We hebben samen met Sjaan, Ben en Eric (sr.) nog wat meer wijken bekeken, maar het wordt wat eentonig om dat weer te vermelden, dus daar gaan we maar even niet verder op in. Het was wel grappig dat dit gebieden waren die Sjaan en Eric zelf ook nog nooit gezien hadden. Hele woonwijken worden in zo’n rap tempo uit de grond gestampt, dat het voor de gewone Ozzie in Perth ook niet meer bij te houden is. Later zijn we nog samen naar de pier gegaan bij Hillary’s om even uit te waaien en vervolgens lekker bij ons een glas wijn met chippies gaan drinken en eten.

Tegen een uur of 17.00 werden we allemaal wel wat hongerig. Wij dus op naar de pizzeria die we vorige week hier ontdekt hebben. We dachten daar lekker te kunnen aanschuiven. Maar aangezien het dinsdagavond was hadden we helaas pech. Het restaurant was wel open maar zonder reservering was er (tot een uur of 20.00) geen plek te krijgen. De dinsdagavond was kennelijk de ‘family-evening’ waarbij de pizza’s wat goedkoper zijn, en dat blijkt heel populair te zijn.
Gelukkig is dit restaurant vlak bij ons appartement, dus hebben we maar gewoon wat pizza’s besteld om mee te nemen, en deze op ons balkon verorberd (was overigens heel gezellig). Sjaan wilden samen met Eric en Ben een pizza nemen (dus ieder een 1/3), maar we dachten al dat dat een beetje te weinig zou zijn. Met zijn vijven hebben we toch nog bijna 4 pizza’s opgegeten. Daarna nog de lekkere koffie van het huis (van Peter ;-).

Tegen een uur of 20.00 brachten we ze terug naar Shaftesbury Avenue. Nog even internetten. Dat ging nu wat beter. Stukje bij beetje gaat de communicatie naar het thuisfront dus wel lukken.

Woensdag 2 maart 2005:


Vandaag (eindelijk!) naar Perth downtown. Tegen alle adviezen van de Ozzies in gingen we gewoon met de auto. Op onze plattegrond staan diverse parkeerplaatsen aangegeven dus dat is geen enkel probleem. En inderdaad blijkt dat we als Nederlanders heel wat gewend zijn, want ook het ‘stadse’ verkeer in Perth is geen enkel probleem (ondanks het rijden op de linkerbaan ;-), en ook is er voldoende parkeergelegenheid. We hebben geparkeerd net buiten het feitelijke centrum van de stad. Wel (voor het eerst) moest hier betaald worden voor het parkeren, maar met AUD 1,60 per uur of AUD 7,80 voor een hele dag is dat prima te doen.

Na een paar blokken lopen blijkt wel dat het vandaag belangrijk is om enigszins rustig aan te doen. De temperatuur is (zoals bijna alle dagen tot nu toe) tussen de 25 en 30 graden, maar het is vandaag ook veel vochtiger. Doel voor vandaag is om in ieder geval een uitgebreide stratenkaart te halen. Sjaan had er namelijk een voor ons gekocht die we kunnen gebruiken tijdens onze vakantie. Maar we vinden het wel handig om er ook in te kunnen schrijven (krulletjes bij de mooie wijken, kruisjes door de mindere :-). Dus gaan we voor haar een nieuwe kopen.
Daarnaast zijn we op zoek naar een internet cafe wat in het centrum zit die reclame maken met snelle verbindingen en usb-aansluitingen. Aangezien wij ook onze usb-stick bij ons hebben EN onze laptop, kunnen we thuis de mails al voorbereiden en de foto’s kiezen die we mee willen sturen etc. Dat werkt toch wel heel prettig zo. Je hebt dan nog maar een kwartiertje in het i-net cafe nodig om je mail af te handelen. Ook handig is dat je bij hen (voor slechts AUD 3,00 per uur) een tijdseenheid koopt die je een jaar lang kunt blijven gebruiken. Waarschijnlijk gaan we hier nog wel een keer (of 2) naar toe om de email af te handelen.

Intussen beginnen we te merken dat de temperatuur met de vochtigheidsgraad meer energie kost dan we dachten, en lopen toch maar weer terug naar de auto (ook het waterflesje dat we bij ons hebben is al leeg). Even lekker bijkomen in de airco, en dan terug naar het appartement om maar eens een uurtje of wat te gaan lezen. Het is deze keer (hele vakantie al) trouwens wel heel slecht gesteld met het lezen. Peter heeft zelfs in het vliegtuig hooguit een 100 bladzijden gelezen. Normaal gesproken is op zo’n vlucht het eerste boek al uitgelezen voor de landing in Perth. Tot dusver zijn we zo druk bezig met van alles (allemaal leuk en interessant overigens) dat het lezen er niet echt van komt.

Om 20.30 is er weer gelegenheid om te dansen. Deze keer bij een dansstudio (Humpreys) in het hartje van Perth. Ook hier blijkt ongeveer de helft van de tijd New Vogue gedanst te worden. New Vogue dansen is in feite een groepsdans, waarbij je gewoon in dansrichting de zaal rond gaat. Iedereen doet in principe dezelfde figuren. Je danst wel gewoon met je eigen partner. Het grappige is dat er in feite voor elk soort ballroom/latin dans een New Vogue versie bestaat. De mede-eigenaar van de dansschool kwam gezellig een praatje met ons maken. Hij vertelde dat zijn schoonzoon en dochter op landelijk nivaue kampion waren geweest (latin) en dat zij dus goede danslessen konden geven.

Het wordt ons inmiddels wel duidelijk dat we naast de gewone dansen ook de New Vogue versies zullen gaan leren wanneer we eenmaal hier wonen, anders kun je de helft van tijd toekijken!! Daarnaast ziet het er ook heel leuk uit.

Donderdag 3 maart 2005:


Toen we vorige week bij een makelaar in Rockingham hebben rondgesnuffeld zagen we aardige huizen voor leuke prijzen in Port Kennedy. Vandaag dus maar eens richting Pt Kennedy gereden. Dat is een klein uurtje rijden richting het zuiden, net onder Rockingham. Het werd ons al snel duidelijk dat deze wijk ons niet zo trok, en zeker gezien de afstand hebben we deze omgeving geschrapt.

Op weg terug naar het noorden vonden we (weer :-) een gebied waar een nieuwe wijk uit de grond gestampt is (wordt). Dit gebied heet Thompson Lake, genaamd naar een groot meer wat daar ligt. Er zijn reeds duizenden huizen (pas) gebouwd, en er volgen er nog veel meer. Deze wijk sprak ons best aan, ook de afstand naar Perth was heel schappelijk (20 km). We hebben nog geen prijzen gezien van de huizen daar, maar voorlopig is ook dit weer een wijk voor de shortlist.

We vonden dat we nu wel weer genoeg ‘onroerend goed’- research hadden uitgevoerd voor vandaag. Het leek ons een goed plan om de rest van de route eens meer direct langs de kust terug te rijden. En dan onderweg de diverse stranden eens bekijken. We vroegen ons af welke stranden leuk zijn en of je er makkelijk kunt parkeren, etc. Zoals je aan de foto’s kunt zien, ook aan mooie stranden geen gebrek hier in Perth!
Voor de heel jonge badgastjes zagen we een enorm slimme uitvinding. Zie de leuke en kleurige ‘zon bestendige’ pakjes op de bijgaande foto. Met een hoedje erbij kunnen ze naar hartelust spelen zonder dat ze verbranden of continu ingesmeerd hoeven te worden.

Teruggekomen in Hillarys was toch wel duidelijk te merken dat we wat zon hebben gehad, terwijl we geen moment op een strand hebben liggen zonnen, en ook geen moment zonder hoed buiten gelopen hebben. Voor de echte strand en zon liefhebbers is het hier echt een walhalla! (Ma, wel langzaam opbouwen hoor, anders verbrand je levend!).

Veel energie om iets te eten klaar te maken hadden we niet. Dus wij op naar Hepburn Avenue, waar een Chinees restaurant hadden gezien. Helaas, helaas, deze bleek alle dagen open behalve op … inderdaad, donderdag. Dan maar op naar de Boat Harbour van Hillarys, daar zal best wel wat te vinden zijn. En inderdaad volop eetgelegenheden. Niet allemaal even aanlokkelijk (Peter en vis, dat gaat niet samen), maar uiteindelijk zijn we neergestreken bij een Italiaans restaurant. Het was overigens in het hele winkel / uitgaansgebied behoorlijk druk. Waarschijnlijk mede omdat aankomend weekend een lang weekend is (de maandag is ´Labour Day´, een nationale feestdag) en men de vrijdag ervoor ook vrij neemt, zodat de donderdag avond een ideale uitgaansavond is.
Alhoewel gezegd moet worden dat de pizza bij het winkel centrum in Hillarys niet werd overtroffen, hebben we ook hier prima gegeten. Rond 22.00 uur waren we weer thuis, en mede na de dosis zon van vandaag konden we de oogjes met geen mogelijkheid meer openhouden.

Vrijdag 4 maart 2005:

Vandaag weer eens een lekker rustig dagje. Om 10.00 uur wel een afspraak met een zogenaamde mortgage broker (Zeg maar een soort tussenpersoon die gespecialiseerd is in mogelijkheden voor wat betreft hypotheken en andere daaraan gerelateerde bankproducten). De afspraak vindt gewoon plaats op het terras bij een koffiehuis (en dan echte koffie ;-) hier in de haven.

Natuurlijk kon hij niet heel erg in details treden, aangezien wij verwachten pas ergens in de 2e helft van dit jaar hierheen te kunnen komen. De tarieven die nu gelden kunnen tegen die tijd heel anders zijn.
Iets wat hij ons wel kon vertellen (en voor ons nieuw was) is dat er hier een aardige constructie bestaat, bestaande uit een hypothecaire lening aan een kant waarvan het openstaande saldo zo klein mogelijk gehouden wordt door alle inkomende gelden (salaris e.d.) daarin te storten. Daarnaast ‘leef’ je dan van een creditcard (gekoppeld aan deze lening) waarbij een rentevrije periode van 55 dagen geldt. Op deze manier hou je de hoogte van je hypotheek schuld zo laag mogelijk, terwijl je ook de rente op je uitgaven feitelijk 55 dagen in je eigen zak steekt. Het is bij zo’n constructie natuurlijk wel van belang om in de gaten te blijven houden wat je uitgeeft, en tevens dat je je creditcard-betalingen niet over de 55 dagen heen laat lopen (ongetwijfeld is dat flink duur).

Na dit gesprekje weer richting huis om de boodschappenlijst op te halen en even op ons gemak boodschappen te doen. Daarna een snelle lunch en het dagboekje voor het email-verslag bijgewerkt (dinsdag t/m donderdag). In de middag afgesproken om weer naar Sjaan te gaan, even bij te praten en ‘effe’ de email doen.

Zodra we de homesite van freeler zagen viel ons op dat er erg veel wit te zien was… jawel hoor, in Nederland is kennelijk een echte winter opgedoken. We kregen hiervan ook al berichten van Annelies en Caroline en zelfs op het Australische journaal waren de winterse buien te zien in Engeland en zelfs een besneeuwde ophaalbrug in Amsterdam, ja, ja, ze zijn ons niet vergeten down under! We denken dat we deze vakantie niet idealer hadden kunnen plannen wanneer we de berichten zo zien. Decimeters sneeuw, record lage temperaturen en natuurlijk de onvermijdelijke problemen daardoor voor het verkeer en de NS, yakkie! Later vanmiddag zagen we ook nog wat koude beelden op tv, de rillingen liepen ons over de rug. De temperaturen in Holland zijn nu wel zo’n 35 tot 40 graden lager dan de temperaturen hier (zowel overdag als ’s nachts)! We hopen van ganser harte dat het verschil over 2 weken wat minder groot is. Het kan anders wel eens zijn dat we om gezondheidsredenen moeten besluiten nog even hier te blijven ;-).

Alhoewel het plan was om vanavond weer te gaan dansen (weer bij Talk of the Town, wat vorige week vrijdag prima bevallen was) heeft Sjaan ons overgehaald om te blijven en mee uit eten te gaan bij een Chinees restaurant. Aangezien we dat eigenlijk gisterenavond van plan waren, maar de chinees toen dicht bleek te zijn, vonden we dat wel een goed alternatief.
We nemen ons wel voor om dan morgenavond EN komende woensdagavond zeker weer te gaan dansen. Eric (Ellen’s neef) gaat de volgende vrijdag met ons mee om te kijken wat het stijldansen nu precies inhoudt, gezellig he? Misschien hebben we straks een extra dansfanaat in de familie ;-).

Plannen voor morgenochtend: boodschappen en strandwandeling. De volgorde daarvan een beetje afhankelijk van hoe laat we wakker zijn. Het lijkt ons verstandig om de strandwandeling zo vroeg mogelijk te doen, voordat de zon echt begint te branden (en dat is al rond een uurtje of 09.00).

Oh ja, we hebben ook afgesproken om a.s. zondagavond voor de familie te koken. Of eigenlijk Ellen heeft dat afgesproken, aangezien ze het wel een uitdaging vindt om de groeiende kookhobby van de laatste paar jaar eens uit te oefenen voor een diner voor 7 personen….

Zaterdag 5 maart 2005:


Vanmorgen redelijk op tijd opgestaan. Het blijk vannacht wel geregend te hebben (dat komt hier toch ook wel voor ;-). De lucht is ook nog flink bewolkt, de wolken reiken verder dan je kunt kijken. Maar het is wel droog en de temperatuur is eigenlijk heel aangenaam. We denken dat het een graadje of 24 is. Eigenlijk wel perfect weer voor een strandwandeling. Na een kwartiertje of 3 maar eens een lekker plekkie opgezocht om de boeken (ja, die hadden we bij ons) tevoorschijn te halen. Heerlijk strandleesweer.
Om een uur of 12.00 weer terug richting huis, onderweg op het strand nog wat leuke papegaaien gezien die lekker aan het knabbelen waren van wat droog (en waarschijnlijk zout) planten-materiaal.

Na de eenvoudige lunch (nog wat pizza over van dinsdag!) maar eens op weg naar Coles om inkopen te doen voor het grand-dinér dat Ellen morgen de familie gaat voorzetten. Thuiskomende realiseren we dat we ook ijs bij ons hebben, en het vriesvakje in ons koelkastje is volledig dichtgevroren. Het ijs dus maar even beneden bij Louise gestald. Alleen nog wel even zorgen dat we er morgen bij kunnen als we op weg gaan naar Sjaan.

Vanavond staat dansen gepland. We bedenken ons wel dat het goed is om even te bellen, aangezien het een lang weekend is (Labour Day), en het misschien niet eens zeker is dat er wel gedanst kan worden.

Zondag 6 maart 2005:

En inderdaad, bij de dansschool (Cutler´s) waar we gisterenavond van plan waren heen te gaan was er geen dansavond in verband met het lange weekend. Gelukkig was de tweede dansschool die we probeerden wel open (The Imperial Ballroom). De naam klinkt vrij chique, en dat was het ook wel. Het was een mooie zaal, niet zo groot als de ‘Talk of the Town’ van vorige week vrijdag, maar wel mooier. Zeker de moeite waard.

Vandaag (zondag) willen we in de ochtend nog even kijken in de wijk Ballajura. Gisteren bij Sjaan zagen we in het wekelijkse real estate boek een prachtig mooi huis voor een (relatief) mooie prijs. Ze vertelde dat een deel van die wijk ook heel mooi aangelegd is rond een paar (aangelegde meren). Kijkend in ons stratenboek hoe we naar die wijk konden rijden zagen we toevallig een stuk weg genaamd ‘ZigZag Scenic Route’ met een paar duidelijk te herkennen haarspeldbochten. Dus wij eerst daar naartoe op weg. Het bleek inderdaad een heel mooi stukje route te zijn met mooi blikken op de skyline van Perth (op zo’n 17 km afstand).

Op één van de plekken waar ik (Peter) een foto ging maken stond ik op een stukje rots. Na de tweede foto voelde ik wat prikken in zijn voet. Het bleek dat er grote mier (één cm lang) op mijn voet kroop en stak (of is het beet?). Terwijl ik die mier van mijn voet wreef, zag ik binnen een seconde of 3 het aantal mieren rond mijn voet toenemen van een paar tot duizenden (of 10-duizenden en allemaal van datzelfde formaat). Ik wist niet hoe snel ik een kort sprintje moest trekken (intussen zorgend dat ik ons fototoestel niet liet vallen ;-).

Na dit kleine avontuurtje op weg naar Ballajura. Het was ook wel lekker om weer een tijdje in de auto te zitten, want het was buiten ondertussen een ruime 35 graden (in de schaduw), en het liep ook al aardig tegen 12.00 uur (met de zon op zijn hoogste punt). Deze wijk bleek erg leuk te zijn, met leuke laantjes (met Platanen) en inderdaad wat leuke aangelegde meertjes. Deze wijk staat nu ook op onze shortlist!

Thuisgekomen voor de lunch bedenken we ook dat we ondertussen eigenlijk wel meer dan genoeg wijken en huizen gezien hebben. Het blijkt dat er overal in en rond Perth volop huizen te koop zijn. Alhoewel we natuurlijk bij lange na niet alle wijken gezien hebben, hebben we er alle vertrouwen in dat we uiteindelijk een leuk huis zullen kunnen kopen in een leuke wijk. Alles bij elkaar zijn we er op dit moment ook al wel uit dat onze voorkeur heel duidelijk een van de wijken in het noorden van Perth zal gaan worden. Voor de rest van ons verblijf nu gaan we niet meer specifiek op zoek naar wijken. We willen nog wel even wat ‘echte’ vakantie gaan vieren. Het enige wat we nu nog aan voorbereiding willen doen is bij wat uitzendburo’s of soortgelijke organisaties langsgaan om eens te praten over het werk-klimaat in en rond Perth. Denk hierbij aan zaken als informatie over cao’s (bestaan die hier ook, zijn ze algemeen of persoonlijker, etc) gewoontes, werktijden, etc, etc.

Tegen een uur of 15.00 pakken we alle spullen in een zogenaamde eski (koelbox) die Louise ons ter beschikking heeft gesteld om het voedsel e.d. mee te kunnen nemen naar Sjaan. Ook gaf ze aan dat we gerust haar keuken hadden mogen gebruiken om te koken en dus de gasten toch in ons appartement hadden kunnen ontvangen. Maar we hadden nu al afgesproken dat we (nou ja, Ellen dan) bij Sjaan zouden gaan koken.

Het gerecht wat Ellen klaargemaakt heeft was Red Snapper (een soort witvis, het lijkt heel veel op kabeljauw qua structuur en smaak, volgens Ellen) met pasta en een ovenschotel broccoli/worteltjes, en natuurlijk voor Peter een stukje vlees (kip-cordon blue). Dit gerecht zal enkelen van jullie niet geheel vreemd voorkomen, behalve de soort vis dan. De ervaring die Ellen ermee had bleek ook in de praktijk. Zelfs voor een groep van 7 personen in een onbekende keuken wist ze een heerlijke maaltijd klaar te maken. Als toetje waren de pancakes met Engels toffee-ijs en een bailey’s niet te versmaden.

Na het eten nog lekker een uurtje of 2 buiten zitten keuvelen over van alles en nog wat. Mede door de zeer heldere hemel (wat overigens heel normaal is op dit deel van de aardkloot ;-) ging het gesprek ook al snel over zaken als ‘gravity’ (aantrekkingkracht), reizen met snelheden groter dan de snelheid van het licht, enzovoorts.

Ergens tijdens de avond verteld Eric enthousiast dat hij vanmorgen voor het eerst in vier jaar een solo-dive vanaf het strand heeft gedaan (zijn grote hobby naast de helikopter is duiken). Normaal gesproken gaat hij altijd met een boot. Die vaart dan een uurtje of wat de zee op en dan duik je vanaf de boot de oceaan in. In al zijn duik jaren was hij nog nooit dolfijnen tegengekomen (wel haaien, en barracuda’s ergens bij Papua Nieuw Guinea). En zowaar bij de shore dive van vanmorgen vlakbij Hillary’s ontdekte hij een groep dolfijnen die langs hem heen zwommen, en nieuwsgierig kwamen kijken (Awesome !! riep hij uit).

Na dit verhaal spreken we af met (kleine) Eric om morgenochtend vroeg met zijn drieën bij Marmion beach te gaan snorkelen (en Eric dan duiken). We spreken af om 07.30 bij ons appartement.

Meer en meer voelen we ons hier thuis, en voelen we als het ware al wat kleine haarworteltjes voedingsbodem vinden …

Maandag 7 maart 2005:


Vanmorgen werden we voor het eerst sinds de vakantie gestart was door de wekker gewekt (dat bekt wel aardig geloof ik ;-) terwijl we nog niet eens acht uur slaap achter de rug hadden. Dat was wel even wennen.

Klokslag 07.35 kwam Eric aangereden. Een goed uurtje later, na een lekker bakkie koffie, eerst op weg naar de dive-shop (2 minuten rijden hiervandaan) om voor ons nog wat snorkel uitrusting te halen (per complete set betaal je slechts AUD 8,50 voor een hele dag). Nog eens 5 minuten later rijden we bij Marmion Beach de parkeerplaats op. De auto kunnen we gewoon met de neus naar het strand parkeren, op een afstandje van 20 meter van de oceaan. Als Hollanders kun je je dat toch bijna niet voorstellen! Realiseer je ook dat het een ‘lang weekend’ is, dus de meeste Ozzies hebben vandaag ook gewoon vrij. En ondanks het prachtige weer (hadden we al gezegd dat het zo ’s morgens om een uur of 09.00 al tegen de 30 graden is? ;-) is er toch volop plek.

Het is even wennen om weer flippers aan te trekken en met de duikbril en snorkel op het water in te gaan. Een minuutje later is dat geheel vergeten, allerlei mooie vissen zien we onder water zwemmen. Aangezien de bodem bij dit strand tientallen meters lang niet dieper wordt dan een meter of 3 a 4 is het een prima gebied om te snorkelen. Na een klein half uurtje wordt het voor ons (Ellen en Peter) wel enigszins fris (we hebben namelijk niet een wet-suit gehuurd, maar gewoon een t-shirt aan over de zwemkleding. Nu kan het buiten het water nog zo warm zijn, maar in het water zelf ga je na zo’n klein half uurtje toch wel enigszins afkoelen. We besluiten om maar uit het water te gaan, en op het strand lekker een boekje te gaan lezen. Eric wil graag nog even doorgaan met duiken, en wij vinden het prima om ons verder op het strand te vermaken.

Het is ons na deze relatief korte snorkel tocht duidelijk geworden dat wij hier heel zeker regelmatig zullen gaan snorkelen wanneer we eenmaal hier wonen, en ook nemen we ons voor om dan zo snel mogelijk ons duikbrevet te gaan halen.

Terug in ons appartement even lekker bijgekomen (een snelle douche genomen om nog wat zout water af te spoelen) met een eenvoudige doch smakelijke lunch (getoast brood en lekker beleg). Oscar (de 9-jarige zoon van Louise en Michael) komt intussen melden dat hij gereed is voor een partijtje schaak. Peter heeft hem gisteren namelijk via een briefje laten weten dat dat vandaag zou kunnen, en ook Oscar is vrij van school vandaag.
Na de lunch gaat Peter dus aan de slag. Gelukkig weet hij beide partijtjes te winnen, maar wordt vervolgens volledig verslagen bij een paar race-wedstrijdjes op de XBOX ;-). Na nog wat keuvelen beneden met Louise is het tijd voor Oscar om weer te gaan zwemmen (dat doet hij 3 keer in de week, hij is hard op weg om een goede tot zeer goede zwemmer te worden). We gaan mee om eens te kijken hoe zo’n zwembad er hier uitziet. Het blijkt een mooi zwembad te zijn met (buiten natuurlijk) ook een heuse 50 mtr wedstrijdbaan. Op enig moment komt Oscar’s coach nog even langs en wordt aan ons voorgesteld. Wanneer hij hoort dat wij uit Holland komen, begint hij natuurlijk meteen over onze zwemkampioen met die voor hun onuitspreekbare naam (Pieter van den Hoogenband).

Na het zwemmen terug naar appartement en de hongerige magen stillen met een avondmaal bestaande uit gebakken aardappels met sla. Terwijl Peter weer even verder werkt aan het dagboek, en Ellen nog even tv kijkt, beginnen de zon, zee en andere zaken van vandaag hun tol te eisen. We kunnen onze oogjes bijna niet meer open houden (22.00 uur is het nu) dus na een glaasje water wat Ellen nu aan het inschenken is, is het de hoogste tijd om de wol op te zoeken ….

Maandag 7 maart 2005:

Vandaag weer een heerlijk ontspannen rustige dag. Na het ontbijt eerst maar eens uitgebreid boodschappen doen. Na dit lange weekend (winkels ook maandag gesloten) en niet te vergeten het diner van eergisteren was de koelkast zo goed als leeg. Eer we weer thuis waren en nog even wat gewerkt hadden aan het dagboekje was het zomaar ineens weer lunchtijd (we hopen niet dat jullie nu allemaal denken dat we een soort eet-vakantie aan het houden zijn :-).

Na de lunch nog een aantal keren geprobeerd om Sjaan te bellen. Haar broer Ben gaat namelijk overmorgen weer terug naar Eden (4,5 uur vliegen) en we willen natuurlijk nog even afscheid nemen. Het blijkt echter dat ze niet thuis zijn.

We besluiten om nog maar eens even bij een Holden garage langs te gaan, want de Holden Commodore is eigenlijk de enige auto die we interessant vinden maar nog geen folder van hebben. Deze keer vragen we toevallig ook nog wat voor soort levertijden die auto’s (als je een nieuwe besteld) hebben, en dat blijkt zo’n 4 tot 6 weken te zijn. Dat is heel wat korter als wat het bij ons is. Overigens wordt er in Australie kennelijk wel veel vaker een auto gekocht die al bij een dealer staat, dus dan zijn de levertijden in de orde van grootte van een dag of 2. Dit is wel interessant om te horen, wanneer wij eenmaal hier definitief aangekomen zijn is het kopen van een (betrouwbare en daarom waarschijnlijk ook wel meteen een nieuwe) auto toch wel één van de top-prioriteiten.

Pratend over auto’s bedenken we dat we nog niet hadden verteld (of wel?) dat we 2 weken geleden een boekje hebben gehaald (gewoon bij het politieburo kun je die krijgen, kost je niets) met daarin de ‘groundrules’ voor verkeersregels. Alhoewel de regels in grote lijnen hetzelfde zijn als bij ons (rechts heeft voorrang, 2 seconden regel voor afstand houden, etc) zijn er ook wel wat aardige afwijkingen. De belangrijkste is dat in het geval van een T-splitsing het verkeer wat (als het ware) vanaf de lange poot richting de kruising komt rijden aan al het verkeer van de beide korte poten voorrang moet geven! In dit geval heeft rechts dus NIET specifiek voorrang.

Vanavond zijn we voor het eerst bij (grote) Eric en Simon geweest. Ook Sjaan en Ben waren daar, dus konden we nog afscheid nemen van Ben. Weer gezellig zitten keuvelen, en om een uurtje of 22.00 weer terug naar huis gereden.

Thuisgekomen ontdekken we dat Louise en Michael inmiddels gezorgd hebben dat we (via een verlengkabel) ook boven een telefoonaansluiting hebben, zodat we gewoon vanaf onze eigen verdieping middels de laptop kunnen emailen. We weten eigenlijk niet of ze wel 2 lijnen hebben, dus zullen voorlopig proberen om het gebruik te minimaliseren, maar het is allemaal weer extra service / gastvrijheid !!

Woensdag 9 maart 2005:

Tja, de oplettende lezers zullen gezien hebben dat we in het vorige verslag een soort ‘Groudhog Day’ effect (film met als clou dat de hoofdrolspeler elke ochtend wakker wordt en ontdekt dat het telkens dezelfde dag is). We schijnen twee keer maandag 7 maart meegemaakt te hebben ;-).
Lees voor de 2e keer ‘maandag 7 maart’ gewoon dinsdag 8 maart, dan is het natuurlijk ook goed…..

Vorige week zijn we bij een aantal auto-dealers langs geweest om wat auto’s te bekijken en folders mee te nemen. Er zijn een paar auto’s die op papier heel interessant zijn (nog even los van de vraag wat voor budget we er straks beschikbaar voor hebben natuurlijk ;-). Nu is het natuurlijk zo dat wanneer we hier definitief arriveren, we in ieder geval snel een auto nodig hebben. Om alvast een verdere selectie te doen (op rijgedrag nu dan vooral) gaan we vandaag in ieder geval rijden met 2 kandidaat-auto’s (De Ford Territory en de Holden Adventra). Het grappige is dat ze hier niet eens vragen of je een rijbewijs hebt (laat staan dat ze er een kopietje van willen maken).
Daarnaast is het kennelijk ook niet de gewoonte om een echt uitgebreide proefrit te maken, het is hier kennelijk een geval van even voelen hoe de auto rijdt, en dan zou je genoeg moeten weten. De verkoper gaat trouwens altijd mee met zo’n proefrit…

We willen jullie nu niet vermoeien met beschrijvingen van deze auto’s, dat doen we wel wanneer we terug zijn en alleen voor de geïnteresseerden ;-).

Vanavond gaan we dansen bij Daele Fraser’s dansstudio. Toen we vanmiddag bij de Ford dealer langs gingen zagen we dat deze dansstudio net om de hoek van deze dealer was. We zijn dus vanmiddag al even gaan kijken. De studio was open, en Daele was ook zelf aanwezig. Toen we vertelden dat we op vakantie zijn en vanavond wilden komen dansen, was ze heel enthousiast, en zei meteen dat wij geen entree hoefden te betalen, wij waren dan haar ‘international guests’ ;-).

De avond zelf was heel leuk, zodra we binnen waren werden we meteen voorgesteld aan alle (3) dansinstructeurs/instructrices die daar werkzaam zijn. Verder waren er diverse mensen die even bij ons aanschoven voor een praatje. Allemaal heel gastvrij!
Wat wij ook bijzonder vonden is dat ook alle instructeurs/instructrices deelnamen aan de dansavond, en tussentijds mensen nog hielpen met passen / figuren en ook regelmatig zelf met iemand gingen dansen.

Een geslaagde avond!

Donderdag 10 maart 2005:

Vanmorgen was de bedoeling om een strandwandelingetje te maken. Helaas was de lucht helemaal bewolkt, en dan niet zozeer gewone schapenwolkjes, maar meer onweersachtige wolken. Het leek ons dus verstandig om maar niet over het strand te gaan banjeren. In plaats daarvan hebben we maar eens gewoon de boekjes gepakt en zijn een paar uurtjes gaan lezen. Onvoorstelbaar, het is pas de tweede keer dat we daar even de tijd voor genomen hebben.
Overigens betekende de bewolking niet dat het nu ook koud was, het was nog steeds wel een graadje of 25.

Enig onderzoek in de yellow pages leerde ons dat er diverse recruitment buro´s in Perth te vinden zijn. We hebben er een paar uitgezocht die ons toepasselijk leken en ook redelijk dicht bij elkaar in Perth zaten.
Bij het eerste contact (Choice One) hoorde we dat de consultant -die over IT ging- net even aan het lunchen was. We kregen wel haar kaartje mee, dus hebben meteen een naam waarnaar we kunnen refereren. Bij het tweede contact (Temp Team) bleek dat zij niets met IT deden. Wel bleek in hetzelfde gebouw een specifiek IT recruitment bureau te zitten. Met de consultant daar hebben we een uitgebreid gesprek gehad. Voor IT projectmanagers hadden ze voldoende mogelijkheden. Toen we vertelden dat we beiden op dit moment bij de ING werkzaam waren vroeg hij of we snel onze CV’s wilden doorsturen. Hij wist meteen al een organisatie waar we mogelijk welkom zouden zijn. Hij gaf verder aan dat Perth-ervaring vaak wel gewenst is en dat het zou kunnen zijn dat je de eerste 3 maanden genoegen zou moeten nemen met een lager uurloon nl. ca. AUD 45,= i.p.v. AUD 65,=. Bij een 5-daagse werkweek van 7,5 uur per dag (dat is hier een normale werkdag) zou dit ‘lagere loon’ AUD 10.000,= per maand betekenen (is bruto EUR 6.000,= per maand). Niet slecht dus ;-).
We hebben het verder uitgebreid gehad over de afdracht aan de fiscus en ook de super-annuation. In Australie is het tegenwoordig verplicht een pensioen op te bouwen. Hierbij wordt ca. 9% van je inkomen gereserveerd op een aparte rekening (op je eigen naam) bij de bank of een ander door jou aan te wijzen ‘pensioen’-fonds. Hier kun je niet aankomen totdat je 65 bent. Het is echter gewoon spaargeld en je kunt deze speciale rekening altijd van de een bank of fonds naar de andere bank of fonds overhevelen als deze een betere rente biedt.

Na dit gesprek hadden we het idee dat we al (voor dit moment) meer dan afdoende informatie hadden. Wanneer we wat dichter bij de feitelijke verhuizing zijn, zullen we onze cv’s naar een aantal van deze recruitment buro’s sturen. De gegevens van deze buro’s hebben we natuurlijk al opgeschreven!

In de loop van de dag nog even boodschapjes gedaan, ’s avonds wat tv gekeken (doen we hier ook veel minder dan thuis ;-) en lekker op tijd naar bed, zodat we morgenochtend wel lekker even over het strand kunnen lopen.

Vrijdag 11 maart 2005:

Zodra de oogjes open waren keken we even hoe het weer er uit zag. Weliswaar was het weer bewolkt, maar een stuk minder zwaar dan gisteren. Geen belemmering dus om nu wel degelijk een strandwandeling te gaan maken. We nemen zo weinig mogelijk mee (dus geen handdoeken, boekjes, hoeden enzovoorts), dat loopt wel wat prettiger.

Ellen vond het wel lekker om even vlak langs het water te lopen (lekker koel onder de blote voeten). Het was echter nog wel vloed, en de oceaan was enigszins onstuimig. Natuurlijk werd ze dus een keer verrast door een golf die ineens wat hoger bleek te zijn dan de rest, en liep ze een natte broek op .. ;-) op zich natuurlijk niet zo’n probleem, maar tot ‘ie opgedroogd is loopt het effe minder prettig.

Na een goed halfuurtje begon de zon al aardig door de wolken te breken, en natuurlijk merk je dan dat het toch handig geweest was als we wel een hoed bij ons hadden gehad. Eventjes kun je het wel hebben, maar na een minuutje of 10 begin je toch te merken dat die zon erg warm is. We besluiten dan ook om niet over het strand terug te lopen, maar via het wandel/fiets-pad wat parallel aan het strand loopt.

Vanmiddag nog een auto uitgeprobeerd (Toyota Kluger). Eigenlijk alleen maar om een auto te rijden vergelijkbaar met de Ford Territory qua soort en prijs. En eigenlijk bleek deze Kluger zo goed te rijden, dat het nu ook een kandidaat geworden is ;-).

Eerder deze week hadden we al afgesproken dat (kleine) Eric vanavond met ons mee zou gaan om eens te kijken wat dat dansen nu eigenlijk inhoudt. Hij zou dan ook zijn filmcamera en fototoestel meenemen. We zijn ook door Louise uitgenodigd om nog even te komen borrelen beneden voor we gaan dansen. We vertelden nog dat we van plan zijn om komende dagen ook nog even bij de Perth-Zoo te gaan kijken. Louise wist te vertellen dat we dan op zaterdag zouden moeten gaan, omdat in deze maanden (februari / maart) elke zaterdag avond een ‘tribute to’-concert wordt gegeven in de dierentuin. Elke zaterdag weer een ander thema. Vorige week was het tribute to the Beatles, morgenavond tribute to Neil Diamond. Alhoewel Neil niet direct onze eerste keus zou zijn, lijkt het ons wel leuk om dan toch morgen naar de dierentuin te gaan, en dan meteen te blijven voor dat concert (overigens: gewoon gratis als je al een toegangskaartje voor de zoo hebt).

Het dansen was vanavond weer in Talk of the Town, waar we 2 weken geleden ook zijn geweest (grote vloer en heel weinig mensen. Voor de dansers onder jullie: bijna een soort dansparadijs hier, veel meer mogelijkheden niet te ver weg, en bijna elke avond van de week kun je wel ergens dansen). Eric heeft een flink aantal foto’s gemaakt, om te filmen was het toch net even te donker.

Pratend met Eric over de dierentuin geeft hij aan dat hem dat ook wel weer eens leuk lijkt. Wel is het zo dat hij zondag een ‘deep dive’ gaat doen. Dat wil zeggen met een groepje een flink eind (16 km, ongeveer 2 uur) uit de kust varen, en dan duiken tot een diepte van een meter of 30 a 40. Daar moet hij wel morgenochtend eerst zijn materiaal voor voorbereiden. Als hem dat in de
ochtend lukt, gaat hij mee.

Zaterdag 12 maart 2005:




Vanmorgen eerst boodschappen gedaan. Wat uitgebreider dan normaal aangezien we aanstaande zondag bezoek krijgen (met eten). Ian, Wendy en hun kinderen (de vrienden van oud-collega Peter Witlox waar we twee weken geleden onze eerste Ozzie Barbie hebben genuttigd) komen dan bij ons. We gaan een wandelingetje maken langs de haven van Hillarys en/of langs het strand, en daarna bij ons eten. Voor deze gelegenheid gaat Ellen een makkelijke maaltijd klaarmaken: Nasi.

Tegen de tijd dat we terug zijn van de boodschappen en weer wat aan het dagboek gewerkt hebben, belt Eric dat hij inderdaad mee gaat naar de dierentuin. We spreken af bij de hoofdingang. Hij komt op eigen gelegenheid omdat hij dan eventueel eerder weer kan vertrekken (omdat hij morgen weer vroeg op moet).

We beginnen de tocht door de dierentuin. Het is een leuk aangelegde dierentuin. Ondanks dat deze in het hart van Perth ligt, en van buiten niet eens zo groot lijkt, is hij wel zo opgezet dat je uren kunt rondlopen zonder dezelfde dieren twee keer te zien. In deze dierentuin zijn niet alleen Australische dieren te zien maar ook dieren van de Afrikaanse Savanne (zoals leeuwen, giraffen en neushoorns).

Tegen een uur of half zes zijn de voetjes behoorlijk vermoeid, en hebben we eigenlijk ook wel zo beetje alle dieren gezien. Dus gaan we op weg naar de locatie waar het openlucht concert wordt gehouden. Dat is ergens in het midden van het gebied van de dierentuin. Typisch Australisch is dat het grasveld ervoor is opgedeeld in 4 stukken (met behulp van witte kalklijnen aangegeven). Het stuk precies voor het podium is bestemd voor de mensen die willen dansen, het stuk erachter is voor ‘blankets only’ dus voor mensen die gewoon op een handdoek of deken op de grond zitten. Vervolgens het stuk waar de ‘low chairs’ mogen staan (van die lage campingstoeltjes waarmee je net een paar centimeter vrij van de grond blijft. En dan het laatste deel voor de ‘high chairs’…
Bijna iedereen heeft inderdaad een deken, lage stoel of hoge stoel meegenomen (en niet te vergeten de eski of koelbox vol met de benodigde droogjes en natjes). Voor de mensen die dat niet gedaan hebben (zoals wij dus) staan er aan de rand van het grasveld ook nog een aantal vaste, houten camping tafel & banken set (zeg maar de ook in NL bekende picnic banken). Verder zijn er aan drie kanten toiletten te vinden, lopen er allerlei vrijwilligers rond die afvalzakken uitdelen, zodat een ieder zijn afval netjes kan verzamelen, en lopen er ook vrij veel en duidelijk zichtbare beveiligings beambten rond.

Vooral belangrijk: Er staan ook diverse standjes rondom het veld, waar zaken worden verkocht als ijs, cappucino (ja, een echte cappucino machine is opgesteld in een standje), hamburgers en zowaar een tentje met echte ‘wood-fried’ pizza’s. Wij waren intussen al aardig hongerig geworden, en die pizza’s konden we dus niet aan voorbijgaan. Het moet gezegd worden, ze smaakten best prima!

Het optreden van de avond begon met een stukje comedy. Wel wat gericht op de kleintjes in het publiek. Daarna een optreden van een tribute-to-Neil-Diamond band. Alhoewel het zeker niet onze meest favoriete muziek is, is het wel heerlijk om lekker buiten te zitten en in een lekkere sfeer en omgeving te genieten… Dit soort activiteiten worden hier vrij veel georganiseerd, wat natuurlijk logisch is met zo’n klimaat. We zullen geen moeite hebben om aan de outdoor-living stijl te wennen hier!.

Rond een uurtje of 9 zijn we weer huiswaarts gekeerd. Eerst een lekker verkwikkende douche, en na de zon van vandaag en met de vermoeide voetjes zullen we vannacht ongetwijfeld slapen als rozen.

Gisteren hebben we trouwens ook nog afgesproken met Louise, Michael en Oscar dat wij morgenochtend meegaan kijken in Hillarys Harbour, waar een botenshow zal zijn. Waarschijnlijk vertrekken we zo ergens rondom 10 in de ochtend.

Zondag 13 maart 2005:



Vanmorgen op tijd opgestaan. We hebben om 10.00 uur afgesproken met Michael en Oscar om mee te gaan naar de botenshow die hier in Sorrento Quay wordt gehouden. Daar aangekomen blijkt dat de show alleen motorboten betreft (helaas voor Ellen geen zeilschepen ;-). Het zijn er wel heel wat die daar getoond worden (en verkocht als je geinteresseerd bent!). De prijzen lopen uiteen van AUD 25.000 tot meer dan AUD 1.000.000. De prijzen zijn over het algemeen ook inclusief de trailers waar de boot op staat. Best leuk om de verschillende boten zo eens te zien. De een is echt een soort vissersboot met allerlei voorzieningen gericht op het vissen met hengels. De andere (en vaak dan ook wat duurdere) zijn weer boten die meer bestemd zijn voor het ‘entertainen’ van familie of vrienden. Speedboten waren er ook wel een paar, maar niet van die echt grote. Bij een van de informatiestandjes nemen we nog een boekje mee over de vaar-regels (verkeersregels op het water). Je weet maar nooit waar dat goed voor is…

Wanneer we weer terug zijn bij het begin van de show, gaat Oscar nog even zwemmen. Wij zitten genoeglijk aan de rand van het strand(je) te kijken naar een showtje op het strand waar kinderen telkens worden uitgenodigd om met werphengels te oefenen (bepaalde houten borden proberen te raken). De presentator van het geheel is een oud-rugby speler die nu vissen als ‘werk’ heeft (schrijft een wekelijkse column over vissen, en doet dus dit soort shows).

Teruglopend hebben we het met Michael over zeilen. Dat is iets wat hij graag doet. Hij vertelt dat hij dat jaren geleden geleerd heeft door zich gewoon regelmatig bij een ‘yacht-club’ te melden op zogenaamde ‘openbare’ dagen. Er blijken namelijk altijd mensen (boot-eigenaren) te zijn die op zoek zijn naar (tijdelijke) bemanningsleden. Je hoeft daarvoor ook geen lid te zijn van de club. Het schijnt trouwens dat je hier nog altijd geen vaarbewijs nodig hebt om te mogen varen. Er wordt wel al een tijd aan gedacht, maar het heeft nog geen vorm gekregen.

Rond 12.30 zijn we weer terug, en na een eenvoudige lunch gaat Ellen aan de slag met het voorbereiden van het eten voor vanavond. Vanavond komen Ian, Wendy en hun kinderen bij ons op bezoek. En natuurlijk hebben we (zoals hier kennelijk ook echt de gewoonte is) afgesproken dat ze ook blijven eten. Peter houdt zich intussen bezig met wat internet en zijn boek (eindelijk begint het daar een beetje van te komen).

Ian en Wendy arriveren mooi op tijd. Aangezien het (natuurlijk) mooi weer is, besluiten we eerst even een lekker strandwandelingetje te maken (wordt het al een beetje saai? ;-). Teruggekomen nemen we lekker nog wat te drinken op het balkon, terwijl Ellen ook gelijk het eten klaarmaakt. Voor vanavond staat zelfgemaakte nasi op het menu. Dat kennen ze hier niet in de vorm zoals wij, en het smaakt ze prima. Heel stiekem denk ik (Peter) toch af en toe dat dat koken een beetje een voorheen verwaarloosde roeping is van Ellen ;-). Maar het ziet er dus naar uit dat ze dat hier nog wat meer kan gaan doen, omdat dat veel meer de gewoonte is dan bij ons.

Affijn, na een gezellige avond, en weer afspraken voor wanneer we weer in Ozzieland zijn, nemen we weer afscheid. Nog even de vaat doen (ja, dat is het enige minpunt wat we in ons appartement onderkennen, geen vaatwasser!) en weer lekker op tijd naar bedje toe.

Nog een berichtje speciaal voor Peter Witlox:
Peter, wanneer ook wij eenmaal hier wonen, kun je je echt niet langer meer onttrekken aan een vakantie Down Under hoor!!

Maandag 14 maart 2005:

Vandaag toch nog maar eens een proefrit gemaakt met 2 auto’s. Nu eens geen 4-wheel drive / jeep - achtige auto’s maar de ‘family-cars’ Ford Falcon en Holden Commodore. Voor onze begrippen behoorlijk grote auto’s. Motorisch zijn ze standaard uitgerust met een 3,5 tot 4 liter 6 cilinder motor (Soms V6, soms 6-in-lijn). Alleen de meest sportieve / uitgebreide versies kun je met een grotere motor krijgen, en dat is dan eigenlijk altijd een (ongeveer) 5,5 liter 8 cilinder. Aangezien de 6 cilinder motoren al gauw een vermogen hebben van net onder of iets boven de 200 kW (dat wil zeggen zo ergens tussen de 250 en 300 pk!) zijn die al sterk genoeg om deze auto’s van zo’n 1700 kg voor te trekken.

Wat ons onderhand opvalt is dat bijna alle verkopers die we tegenkomen emigranten zijn die (soms 15 jaar geleden, soms een paar jaar geleden) uit de UK hierheen gekomen zijn. Als reactie op de opmerking dat ons dat opvalt vertelt de Ford verkoper dat er inderdaad veel Britten in en rond Perth wonen, en vooral in het noordelijke gedeelte. En natuurlijk ook vooral aan of in de buurt van het strand. Dat is nu eenmaal voor vele Britten het summum van wonen en leven. En dat begrijpen wij natuurlijk volkomen!
Ook laat deze Ford verkoper ons weten dat hij erg heeft moeten wennen aan de relatief lage toegestane maximale snelheden die hier gelden. Hij snapt het ook niet helemaal, want zodra je ook maar even buiten Perth bent zijn de wegen toch heel rustig, met nauwelijks verkeer. Om dan nog steeds maar 80 of 100 km per uur te mogen rijden, is dan wel even wennen. Het is hier vooral oppassen, zo zei hij, voor de mobiele snelheids camera’s. Hij vertelde dat ze in Engeland ook snelheidskastjes hebben, maar dan zijn het vooral stationaire kastjes, en niet van die gemene mobiele. In het eerste jaar had hij al 11 strafpunten aan zijn broek. Zodra je 12 strafpunten hebt, ben je je rijbewijs voor een periode van 3 maanden kwijt (het puntensysteem wat ze bij ons deels ook in willen voeren). Opgelopen strafpunten blijven 3 jaar geldig, dus het is verstandig om er zuinig mee om te springen ;-)

Op weg naar huis gaan we nog even langs het AQUA-WA, een aquarium met ook een onderwater tunnel. Dit aquarium zit direct aan Sorrent Quay, en is dus met de auto slechts 3 minuutjes rijden van ons appartement. We willen daar morgen namelijk naar toe gaan, en willen nu even informeren of er speciale tijden zijn waarop het interessanter is omdat ze b.v. de vissen (en haaien en zo) gaan voeren. Zoiets hadden we gelezen in het Lonely Planet boekje over West Australië. Klaarblijkelijk is het tegenwoordig zo dat de diverse vissen verdeeld over de hele dag gevoerd worden. Elk tijdstip is dus goed om te kijken. De openingstijden zijn van 10.00 tot 17.00 uur. We besluiten om morgenochtend om 10.00 uur daar naar binnen te gaan. Misschien zijn we dan nog wat ‘busladingen’ met geinteresseerden voor…

Vanavond komt neef Simon bij ons eten. Vanmorgen vroeg hebben we daar al boodschapjes voor gedaan, en zijn de voorbereidingen voor het eten al gedaan. Na de lunch zijn we nog even een lekker kopje cappuccino gaan drinken bij de koffie tent ‘Dôme’ in Sorrento Quay. Heerlijk, heerlijk, echt vakantie zo op het terras aan de baai!

Nu om 17.00 zijn we nog lekker even aan het lezen. En even dit dagboekje aan het bijwerken. We hebben vorige week gemerkt dat het belangrijk is om dat zo’n beetje dagelijks bij te houden, want nu we al een tijdje aan het relaxen zijn, beginnen de dagen nu en dan een beetje in elkaar over te lopen. We moeten af en toe zelfs even diep nadenken om te herinneren wat we gisteren ook al weer gedaan hebben ;-)

Dinsdag 15 maart 2005:

Vanmorgen om 09.50 uur stonden we voor het Aquarium. Helaas mochten we nog niet naar binnen. Schoolkinderen die er als klas waren mochten dat al wel. Na een klein rondwandelingetje buiten mochten we wel naar binnen. Alhoewel het aquarium hier een stukje kleiner is als die in Sydney waar we 3 jaar geleden zijn geweest, is deze zeker ook de moeite waard. Ook hier hebben ze b.v. zo’n stuk ‘onderwater observatie buis’ waar je op je gemak doorheen kunt lopen terwijl allerlei vissen, roggen en haaien langs en over je heen zwemmen.

Thuisgekomen merken we dat we langzaam aan steeds vaker (ongewild) moeten denken aan de terugreis naar huis. Vanmiddag om 15.30 gaan we naar tante Sjaan om daar een (afscheids-) diner te nuttigen. De tijd tot 15.30 proberen we heel ontspannen te vullen met het lezen van de boekjes.

Om 15.00 uur vertrekken we vast naar Sjaan. Terwijl Ellen nog even door Sjaan bijgepraat wordt over familiezaken uit het verleden (;-) praat ik nog even bij met (kleine) Eric. Vandaag heeft hij voor een ‘mining-company’ met zijn helikopter opnames gemaakt van een plek waar ze een nieuwe site aan het opbouwen zijn. Waarschijnlijk wordt dat een maandelijks terugkerende opdracht. De betreffende projectmanager is van plan om op deze manier mooie foto’s op te leveren bij zijn maandelijkse voortgangsrapportage naar het management. Ook dit is weer een mooi voorbeeld van werk wat op Eric’s bedrijfje ligt te wachten!

Na een heerlijk maal gaan we nog even voor de televisie zitten. Er is een (ballroom) dans-programma wat al enkele weken draait. Het is een show waarbij een aantal min of meer bekende Ozzies (die nooit eerder dansles gehad hebben) gekoppeld zijn aan professionele dansers. Elke week dansen die paren een dans naar keuze (ze hebben dus een week om het programma in te studeren) waarbij het wel elke week een andere dans moet zijn. Dan is er een 4-koppige jury aanwezig (ja, ja, het is allemaal behoorlijk gebaseerd op de idols formule) die punten geven. Het tv-kijkend publiek kan ook een stem uitgeven (via telefoon en sms). Hun stem telt net zo zwaar als die van de jury. Uiteindelijk valt er elke week een danspaar af. Voor ons dansliefhebbers is het best een leuk programma om te zien.

Woensdag 16 maart 2005:

Ja, ja, toen was het laatste hele dagje aangebroken. Morgen staat voornamelijk in het teken van koffers pakken, afscheid nemen en reizen. Vandaag moeten we wel de huurauto weer inleveren. Gisteren hebben we afgesproken met Louise dat zij in de loop van de middag wel even mee kan rijden met haar auto, om ons weer terug naar het appartement te brengen. Toen we haar vanmorgen even spraken vroeg ze of we het leuk zouden vinden om vanmiddag Oscar van school te halen en naar het zwemmen te brengen. Ze stelt voor dat wij dan met 2 auto’s naar het verhuurbedrijf rijden, en van daaraf gewoon met haar auto verder gaan. Wij vinden dat een prima idee.

Eerst nog even een klein boodschapje doen, we redden het namelijk net niet met de hoeveelheid brood die we nog hebben. Na de lunch gaan we naar beneden om de sleutels van Louise’s auto te halen. Ze heeft intussen een rugzakje klaargemaakt voor Oscar met zijn zwemspullen en wat te eten voor hem. Het idee is om Oscar op te halen, en dan even naar een parkje vlak in de buurt van zijn school te ‘kamperen’ voor we naar het zwembad rijden. Drie camping-stoelen liggen ook klaar om mee te nemen.
We spreken af dat Ellen in Louise’s auto rijdt aangezien Peter toch wel weer redelijk veel last heeft van zijn ‘verkoudheids-neus’ (In feite heeft hij daar al last van sinds een aantal dagen vóór de vakantie, de ene dag wat meer de andere dag wat minder) en in de huurauto niet hoeft te schakelen, zodat af en toe even snuiten tijdens het rijden geen probleem is.
Louise geeft als tip om op bij een chemist wat ‘Telfast’ te halen, dat moet spul zijn wat helpt tegen hooikoorts-achtige verschijnselen (iets met anti-histamine erin). Dat willen we op weg terug van Oscar’s school/zwemmen dan toch maar eens doen.

Het is even wennen voor Ellen, want Louise’s auto is een gewone auto (Volvo V40) ZONDER automatische versnelling. Er moet dus gewoon geschakeld worden!
Affijn, wij lekker op pad naar het verhuurbedrijf. Ik rij voorop (met zakdoek bij de hand). En ja hoor, de laatste afslag richting Budget zie ik net effe over het hoofd omdat het even lijkt alsof het een oprit naar de snelweg zou zijn. Ellen ziet het wel, en neemt wel deze afslag. Ze is dus enkele minuten eerder daar omdat ik even om moet rijden. Na de financiële afwikkeling rijden we weer verder (nu samen in de Volvo) naar Oscar’s school. Oscar zit op een min of meer ‘private school’, een nogal sjieke school op een heel eigen grondgebied. De weg naar de plek waar de leerlingen opgehaald kunnen worden is redelijk druk en heuvel op. Bij het optrekken slaat op een gegeven moment de motor af en moet er een hellingproefje uitgevoerd worden. Dat is best lastig, vooral met een dikke Nissan Patrol die vlak achter ons staat … ;-) Gelukkig ziet die chauffeur wat er aan de hand is, en rijd een stukje achteruit, zodat Ellen zich volop kan concentreren op de hellingproef (dat is ook best wel effe lastig in een auto die je nog nooit gereden hebt, en dat ook nog na enkele weken rijden met een automaat, maar het moeilijkste is de versnellingsbak die zo onduidelijk is dat je soms niet weet of de versnelling in vrij staat, in de eerste - of in de derde versnelling, zoveel speling zit erin ;-). Het lukt (natuurlijk) in één keer, en 100 meter verderop komen we bij de ophaalplaats, waar Oscar al staat te wachten.

Wij op weg naar het parkje in de buurt. Daar aangekomen parkeren we de auto en pakken de spullen (campingstoelen en zo) en Oscar’s rugzakje …. Althans, dat was de bedoeling. Helaas blijkt het rugzakje er niet in te liggen. Klaarblijkelijk zijn we bij het vertrekken vergeten dat in de auto te leggen. Gelukkig vindt Oscar het geen probleem, hij heeft deze week al één keer gezwommen, en als hij morgen en overmorgen dan wel gaat zwemmen, komt hij toch wel aan zijn wekelijkse drie keer zwemmen. Er is ook een speeltuintje in dat park dus blijven we daar toch maar even hangen. Oscar vermaakt zich wel met de tennisbal die hij daar vind en zijn tennisracket wat hij bij zich had. Wij gaan lekker even zitten lezen in de schaduw, terwijl hij zich lekker kan uitleven.

Op weg terug naar huis rijden we langs het winkelcentrum in Whitford. Bij een chemist aldaar vinden we inderdaad het Telfast spul. Na ook een ijsje voor Oscar weer terug naar huis. Vanavond gaan we beneden bij Louise, Michael en Oscar eten, dus na even opfrissen in ons appartement dalen we af naar beneden voor een borrel en het diner. Peter heeft intussen een telfast-tabletje genomen, en na een uurtje begint het erop te lijken dat het nog werkt ook…. Dat is wel een geruststelling voor de vliegreis die we morgen gaan aanvangen!

Het eten was heerlijk, gestoofd rundvlees met zowel gekookte aardappels als ook roasted (in de oven), een mais/wortel salade. Als toetje ijs EN een heerlijk zoet taartje. Alhoewel er in Australië op zijn Engels weinig zoet gesnoept wordt (zoals slagroom waar weinig tot geen suiker in zit) komen de calorieën op een andere manier ook wel binnen ;-)

Na deze heerlijke maaltijd en lekker natafelen gaan we tegen tienen weer naar boven.

Donderdag 17 maart 2005:

Helaas, helaas, vandaag is het zover. We moeten vertrekken. De koffers zijn vrij snel gepakt. Om 10.30 vragen we Louise nog even of ze zin heeft in een kopje koffie boven. Dat heeft ze. We praten nog even een en ander door, ondermeer het door ons drieën gedeelde ongeloof dat er ineens weer 3,5 weken voorbij zijn ;-).

Om 13.00 staat tante Sjaan zoals afgesproken voor de deur om ons op te pikken en naar het vliegveld te brengen. Nog even afscheid nemen van Louise (met de wederzijdse wens dat we binnen enkele maanden weer terug zijn ;-), en op pad.

Het inchecken bij het vliegveld van Perth gaat zonder problemen. Net nadat we door de detectoren zijn valt de stroom wel even uit (!). We krijgen te horen dat er vandaag flinke onderhoudswerkzaamheden gaande zijn, en dat de stroom inderdaad af en toe heel even (enkele seconden) uitvalt. De mensen bij de detectoren krijgen (en aan het commentaar te horen niet voor de eerste keer vandaag) de ‘hand-apparaatjes’ uitgedeeld, en vervolgen de controles dus op die manier.

Een uurtje of 1,5 wachten voor de gate, boarden en vliegen maar…

5 uur later landen we zoals gepland in Singapore. Even de benen strekken en ons even laten afleiden door onze spannende boekjes te lezen. 2 uurtjes later weer boarden in het volgende vliegtuig, en vliegen maar weer… Ik (Peter) merk na enkele minuten dat mijn stoel veel irritatie geeft aan mijn (vooral rechter-) bovenbeen. Het blijkt dat die stoel nogal doorgezeten is, zodat je in feite op hard metaal zit. Een stewardess die ik aanspreek snapt eerst niet helemaal wat ik bedoel, maar ze zegt wel dat het toestel flink vol zit, en dat er nog maar 5 andere plekken vrij zijn. Ook allemaal middenplaatsen (zit ik nu ook). Na nog wat verder uitleggen en laten zien wat ik bedoel ziet ze wat we bedoelen en zegt ze ineens dat ze de zitting gewoon kan vervangen door die van een andere stoel. Ze rukt deze zitting dan ook los, en is 2 minuten later inderdaad terug met de zitting van een andere stoel!
Dat zit voorlopig een heel stuk beter. Helaas gaat ook deze zitting na een aantal uren wat irriteren, dus zie ik me helaas genoodzaakt om zo vaak mogelijk even op te staan (en de vrouw die rechts van mij aan het gangpad zit dus even te storen) en de benen te strekken. Het gekke is dat dit vliegtuig van hetzelfde type is als die waar we de heenreis mee gemaakt hebben, maar daar had ik dat probleem toch niet. Misschien is dit toestel wel een oudere versie of zo.
Nou ja, je begrijpt dat dit laatste (maar helaas ook langste, 14 uur) deel van de reis voor mij extra lang geduurd heeft. Buiten één keer een half uurtje is slapen in het geheel niet gelukt. Normaal gesproken kan ik wel af en toe wat wegdoezelen in een vliegtuig, maar vandaag dus niet…

Vrijdag 18 maart 2005:

Ietsje voor op schema komen we om 06.45 aan op Schiphol. Even door de paspoortcontrole en de bagage halen (duurt wel een half uurtje!) en dan op weg naar de treinen. We stappen in om 07.40 in de stoptrein naar Zuid WTC, RAI Duivendrecht, Weesp. Twee andere paren met koffers stappen ook in, dus het is even proppen in het halletje. De trein is redelijk vol aangezien het natuurlijk spitstijd is. Op Duivendrecht (moeten we overstappen op de Intercity naar Den Bosch) aangekomen hebben we een kwartiertje tijd, dus nemen we even een kopje cappucino bij de AH shop ter plekke (de OV-ers onder de lezers zullen die shop wel kennen).
De intercity komt mooi op tijd aan, we stappen in en kunnen (eindelijk) even lekker zitten. Enige reisvermoeidheid begint zich wel aan te melden, maar het valt ons niet tegen. Even Ingrid (zus van Peter) bellen, die ons in Den Bosch op zal halen, om door te geven dat we om 09.00 uur in Den Bosch zullen arriveren.

Om 09.05 stappen we bij Ingrid in de auto en rijden we naar het Brabantse land. Het valt Ellen meteen al op dat ze weer (en dat vind ze nog lekker ook!) ‘koeiepoep’ ruikt in de lucht…. (kun je je dat voorstellen?). Tegen half tien zijn we zowaar thuis. Het is wel even wennen, ook buiten is het maar saai en grauw, er is geen zon te zien met die volle bewolking. Zeker na de Australische nazomer zon is dat een groot verschil.

Na een kopje koffie alvast de koffers uitpakken en alles wat onder de definitie kleding valt sorteren en richting wasmachine. Nog steeds valt het ons niet tegen hoe (relatief) fris we zijn, en we gaan dan ook proberen om zo lang mogelijk wakker te blijven. Als we dat kunnen volhouden tot een uurtje of acht á negen, zouden we al de eerst slag tegen de jetlag gewonnen hebben.

Na de lunch even boodschapjes doen. Ook even langs de videotheek om te kijken of er een leuke film te huur is. Film kijken op onze eigen home-cinema set is zo’n beetje het enig wat we gemist hebben deze afgelopen drie weken!

Tijdens de film beginnen de oogjes nu toch wel wat zwaarder te worden, maar we houden het vol! Ellen heeft zich al weer aan de Di Saronno Amaretto vergrepen. Ook dat zijn we zo gauw niet tegengekomen in Ozzieland. Daar moeten we (nou ja, Ellen dan) wel naar op zoek gaan wanneer we eenmaal daar wonen. En anders desnoods maar een importeurschap gaan opzetten of zo ;-).

Tegen 20.00 wordt het ons allebei te zwaar om nog langer tegen de slaap te vechten, dus gaan we lekker naar bedje toe. We merken dat ons eigen bedje in feite dan het volgende (3e) ding is wat we de afgelopen weken enigszins gemist hebben. Wat slaapt dat lekker zeg!!!

Nou, de wekkers op 04.30 (Peter) en 07.00 (Ellen) gezet, zodat we ook weer niet een gat in de dag slapen of zo, en snel in een normaal ritme kunnen terugkeren.